Calcutta 2, dag 36

Maandag 22 -12 spreken we met taxichauffeur Aszol af dat hij ons een dagje rondrijdt door Calcutta voor een scherp prijsje. Afdingen op vrijwel alles lukt ons wel aardig. Om 9 uur vertrekken we vanaf de afgesproken plek.
Hij brengt ons naar de Khali tempel, een heel belangrijke Hindoe-tempel. Dat blijkt wel, want het is er ontzettend druk en Aszol draagt ons over aan een man die ons de tempel wil laten zien. We lopen met hem mee en hij nodigt ons uit de tempel binnen te gaan. We passeren een toegangshek waar op een rijtje tal van bedelende mensen zitten en wanhopig hun armpjes door het hekwerk in onze richting reiken. Een troosteloos gezicht. We kunnen ons nauwelijks door de menigte wurmen, maar we komen bij het centrale deel aan. Mensen om ons heen hebben allerlei offers bij zich, vooral in de vorm van bloemen en velen prevelen waarschijnlijk gebeden en een paar mensen roepen geëmotioneerd allerlei kreten; het is met respect gekte.
In Varanasi hebben we een soortgelijke ervaring gehad en onze medewerking leidde toen tot het verplicht ondergaan van een grote stip op je voorhoofd en gekleurde bandjes om je pols, hetgeen ons vervolgens 400 rs kostte. De begeleider spoort ons ernstig aan verder te gaan en een man die de mensen van stip en bandjes voorziet staat al driftig te wenken. Aan alle kanten voel je mensen tegen je aan drukken. Doordat iedereen kleiner is houd je overzicht, maar de hele situatie roept bij ons beiden gelijktijdig de nodige weerstand op en we willen direct weg van die plek. Bijna gesandwitcht gaan we er weer uit. Tevergeefs probeert de begeleider ons nog over te halen langer te blijven, maar we houden het voor gezien. We geven hem een volgens de uitdrukking van zijn gezicht veel te kleine fooi en verlaten het overigens mooie bouwwerk. Khali betekent kracht en energie en dat hebben we er inderdaad ervaren, dus is het gewenste effect bereikt.
Daarna bezoeken we de dierentuin van Calcutta, welke volgens ons boekwerk over India bekend staat om de leeuwen, tijgers en slangen. We lopen een tijdje rond en zien apen, veel vogels, herten en reeën, antilopen, krokodillen, heel veel rondslingerend afval, maar niet de beloofde dieren. We kopen een ijsje en deponeren het papier netjes in de geheel lege afvalbak. In een groot rond gebouw zijn de slangen te bewonderen. De paar die geheel of gedeeltelijk zichtbaar zijn liggen lekker te pitten en storen zich niet aan het loerende publiek. De python is een joekel van een beest, maar die ligt zelf zowat in een wurggreep. We ontdekken ook de verschillende tijgers en een enkele verdwaalde leeuw. Een Bengaalse tijger wordt door nieuwsgierige bezoekers met geluiden opgehitst en laat de kracht, souplesse en omvang van zijn lijf zien. Een leuke dierentuin, maar niet echt speciaal. Meer speciaal vinden we alle verschillende mensen in hun gekleurde gewaden, die hun vakantiedag hier vullen. Behalve van de gekooide wezens maken we plaatjes van elkaar. Een verzamelplaats van bijzondere wezens.
Next stop is Victoria Memorial, het in 1921 door Lord Curzon bedachte imposante paleis ter ere aan koningin Victoria, wiens grootse standbeeld voor dit bouwwerk wordt geflankeerd door prachtige waterpartijen. Het is een heerlijke rustplaats in deze met mensen volgepropte wereldstad. We wandelen door de tuin, genieten van de rust en het uitzicht op het witte paleis, dat helaas op dat tijdstip is gesloten voor publiek en observeren even een paar eekhoorntjes. De Knabbels en Babbels zijn niet echt mensenschuw en het is leuk de beestjes, die je veel in parken ziet, zich vliegensvlug te zien verplaatsen.
We krijgen trek in eten en vragen de taxichauffeur ons naar een goed restaurant te brengen. Zo ontdekken we de ‘Blue Sky’, wat een succes is. Het is een klein restaurant met een bijzonder vriendelijke en vrolijke ober. Je merkt direct dat veel toeristen min of meer vaste klant zijn. Inderdaad is de kwaliteit prima tegen zeer lage prijs. Voor onze begrippen is het hier al snel goedkoop, maar toch wen je aan de waarde die hier geldt en beoordeel je daarnaar. Dat betekent dat we hier ook wel eens wat tegen komen wat we te duur vinden.
Na het eten rijdt Aszol ons over de 15 jaar geleden aangelegde brug over de Ganges. Een behoorlijke lange brug waarvan de constructie, gezien de vele naar één punt geleide kolossale stangen, op die van de Erasmusbrug lijkt. Simone N, zo’n mooie foto als jij daarvan hebt gemaakt lukt ons hier niet; we mogen niet stoppen.
De brug biedt een mooi uitzicht op de Ganges.
Op het programma staat nog het moeder Teresahuis. De taxi manoeuvreert de oude buurt in waar het gebouw staat. Aszol beweert dat het huis op dat tijdstip is gesloten en wijst de straat die we uit moeten lopen en dan ‘het huis’ vinden. Aszol wijst ons nog even het postkantoor dat we nodig hebben. We betalen hem het afgesproken bedrag en gaan te voet verder. In het postkantoor kopen we de postzegels voor de kaarten aan diegenen van het thuisfront die ons via de weblog niet kunnen volgen.
We lopen de straat in die Aszol ons heeft aangewezen en merken dat dit een echt oud en arm deel van de stad is. Het straatbeeld komt ons inmiddels niet onbekend voor. De grootste beroepsgroep in India is volgens ons de zzp-er; we voelen ons dus thuis hier. Elke ruimte, hoe klein ook wordt benut om een handeltje te vestigen. Enige structuur ontdekken we trouwens wel en merken dat het zeg maar sectorgewijs is georganiseerd. Delen van straten tonen aaneensluitend dezelfde soorten handel; auto- en fietsonderdelen bij elkaar, fruit en groente, vis, houtbewerking, metaalbewerking, ga zo maar door, met hier en daar een kapper en verschillende winkeltjes waar je frisdrank, snoep en koekjes kunt kopen.
We lopen tevergeefs zoekend naar het moeder Teresahuis de straat uit, toch nog een heel eind. We laten ons door een riksha terugfietsen naar de New Market, eten wat in de Blue Sky, bezoeken nog even het internetcafé en gaan terug naar ons guesthouse.
Dinsdag (dag 37) 23-12 is onze laatste dag in deze stad. We brunchen bij….inderdaad de Blue Sky en de steeds voortreffelijk smakende koffie bij de 10 minuten lopen daarvan verwijderde Baristo.
De bij toeval ontdekte St Jones Church vereren we met een bezoek. Het geel groene gebouw maakt een wat mysterieuze indruk; het zou prima in het decor van een Hitchcock film passen. Dit is de tweede katholieke kerk die we hier aantreffen. Tegenover ons eerste hotel ligt de Father Jesus Church, waar we de eerste dag even gingen buurten. Beide kerken hebben gemeen dat ze deel uitmaken van een groot terrein met meerdere gebouwen. Er staan ook flats, waar de leden van de kerk wonen en werken. Op zich niet zo vreemd dat juist in het deel waar het moeder Teresahuis staat het Christendom duidelijk aanwezig is tussen het veel omvangrijker Hindoeisme en Islam.
Het moeder Teresahuis is makkelijk en vrij toegankelijk. We betreden blootsvoets de ruimte waar de tombe van deze in 1997 overleden wereldvrouw staat. Daarna volgen we via infoposters haar leven vanuit haar geboortedorp in Albanië, welke ze op haar 18e jaar in 1928 verliet, daarna nooit haar ouders meer zag en via Ierland in India terecht kwam. Ze richtte de Missionaries of Charity op, die nu in zo´n 170 landen bestaat. Wat gevoelsmatig ver weg van ons stond komt ineens erg dichtbij en dwingt veel respect af. De in wit met blauwe biezen geklede nonnen begroeten ons wijs en bescheiden. Na een verdiende donatie verlaten we dit huis en buiten passeren we de nodige bedelaars die zich bij dit huis hebben verzameld.
Op weg naar een beladresje laat Reinier zijn één week oude baard scheren. Dat gebeurt of zeer professionele wijze zoals verwacht heel intensief. Twee keer inzepen en even zoveel keer met het vlijmscherpe mes het haar diep uit de huid verwijderen. Ongevraagd wordt het haar wat bijgeknipt, de neusharen verwijderd en wordt de hoofdhuid en het gezicht stevig gemasseerd. Als afsluiter wordt het hoofd in een krakende beweging losser in de nek gezet. De all inclusive behandeling van deze multifunctionele kapper kost 40 rs oftewel 64 ect. ( Debbie, hier kom jij niet mee uit!)
Marianne belt naar het thuisfront, we proberen tevergeefs nog wat verhaaltjes op de weblog te krijgen en sluiten het bezoek aan deze indrukwekkende stad af; in jawel de Blue Sky. We vinden het beslist niet erg om Calcutta te verlaten. Het heeft mooie kanten, die beslist de moeite waard zijn, maar de indrukken van armoede, afval en het decibeloverschrijdende verkeer overheersen.
Het laatste biertje wordt in het guesthouse besteld. Reinier wil deze in een makkelijke stoel in de wachtruimte nuttigen, maar wordt vriendelijk doch dringend verzocht mee te komen. Hij wordt op een kruk in een leeg schuurtje geplaatst waar hij onder de toeziende ogen van twee medewerkers de 3/4 liter wat ongemakkelijk weg kan werken. (het klinkt een beetje zielig, maar de smaak en de verslaving aan een biertje telt minder zwaar dan het ongemak). Politietoezicht zorgt voor deze ongebruikelijke aanpak.
We checken volledigheidshalve en zoals blijkt terecht de afspraak met Aszol die ons naar het station brengt en had laten afweten als we niet hadden gebeld. Zijn auto is stuk en kan ons niet wegbrengen. De receptie van het guesthouse regelt een andere taxi, die ons op tijd naar het station rijdt.
De trein vertrekt om 22.45 uur; onze ervaring in Delhi dat alles net op tijd lukte willen we voorkomen en we zijn er al om 21.45 uur. De verscheidenheid van de vele mensen blijft een geweldig gezicht. De trein komt kort daarna aan en we hebben alle tijd onze zitplaats te zoeken. Wagon S3, seats 9 en 10.