Unawatuna, dag 48-73, deel 2

We zitten op 2 dagen voor ons vertrek. Het is nu 15.00 uur, zitten op ons vertrouwde stekking bij ri Gemusu en we gaan straks lekker uit eten met een Nederlandse vriend Jaap. Daarna pakken we de spullen en gaan morgenvroeg met de trein naar Colombo, waar we nog even een wat luxer hotel pakken om onszelf even te verwennen en warm stromend water. Daar nog even winkelen, kan prima, het is nu veilig in Sri Lanka; men heeft de Tamils onder controle. De oorlog is feitelijk voorbij en men is met de Tamil leider aan het onderhandelen. En dan vliegen we a.s donderdag 29-01 naar India en vervolgen ons avontuur. Hier volgt deel 2 van Sri Lanka.
Op ons gehuurde scootertje rijden we heel wat af. Heerlijk die vrijheid van vervoer. Het verkeer rijdt links en dat is wennen en soms behoorlijk link. Inhalen doet men rustig als je als tweewieler tegemoet komt. Men redeneert kennelijk dat je wel kunt uitwijken. En regelmatig wordt het inhalen niet belemmert als de tweewieler een vierwieler is; dan rijdt men dus met drie auto’s of busjes langs elkaar. Toeterend en met lichtsignalen worden deze manoeuvres ondersteund. De bussen zijn de grootste risico’s. De chauffeurs rijden als gekken. Hevig toeterend blazen ze bijna iedereen van de weg. We hebben echt levensgevaarlijke situaties gezien, waarbij bussen elkaar in een bocht inhalen en de tegenligger de berm in moet. Er is ook een verklaring voor. Veel bussen zijn namelijk particulier eigendom van de chauffeur die meer geld verdient naarmate hij meer passagiers vervoert. Dus op het traject Columbo- Matare probeert men een paar keer heen en weer te rijden om zoveel mogelijk passagiers te innen. Het spaart volgens ons mensenlevens als men voor deze brokkenpiloten loondienst gaat invoeren.
En daarbij komt dan ook nog de slechte staat waarin wegen verkeren. Hoewel de overheid met het tsunami geld wel heel veel heeft verbeterd aan de infrastructuur.
We rijden naar het Koggola meer, een schitterend rustgevend meer, waar nauwelijks toeristen zijn. We willen een boottochtje maken en Marianne wil bij Amanda Spice Garden wat Aryurvedische spulletjes en kruiden kopen. We volgen de borden ‘blue lagoon spice garden’ en vinden dit mooie plekje. We worden enthousiast ontvangen en men geeft ons de indruk dat men Marianne herkent. Mariannen kijkt vreemd naar de omgeving en herkent het niet. Ze informeert of dit Amanda Spice Garden is en de man bevestigt dit hartgrondig. Men heeft veel verandert en ook de entree is op een andere plek gekomen maar dit is Amanda Spice Garden wordt nogmaals herhaald. Toch houdt Marianne er een vreemd gevoel bij. We kopen wat kruiden en laten ons heerlijk masseren. De man is een praatjesmaker en wil ons ook de boot in praten, maar het vreemde gevoel van Marianne verdwijnt niet en we gaan verder. We rijden tot waar het weggetje ophoudt en behalve de vele kinderen die naar ons ‘hello!’ roepen spreekt ons een Singalees aan die vraagt wat we zoeken. We zeggen dat we een boottocht willen maken en hij biedt ons die aan. Hij blijkt een visser te zijn die zijn inkomen uit het meer moet vissen. Voor het boottochtje hoeven we maar 500 rs te betalen wat bij de Blue Lagoon 2000 rs met de motorboor kost. We spreken af dat we die middag terugkomen. We gaan verder en komen bij toeval bij de echte Amanda Spice Garder, die Marianne nu wel herkent. Nadat we de meer dan 1 meter lange leguaan hebben laten oversteken ontmoeten we Amanda. Hij en Marianne herkennen elkaar en we worden rondgeleid door de kruidentuin. We krijgen uitleg over de verschillende kruiden en de werking ervan. We vertellen van de andere spice garden, waaruit blijkt dat de ander ons vreselijk heeft voorgelogen. Er heerst concurrentie, maar de blue lagoon vraagt idiote prijzen. We schaffen nog wat aan uit de vele producten uit het winkeltje en gaan naar de visser voor de boottocht. Hij peddelt ons rond op het geweldig mooie 8 km lange meer, waar we vrijwel alleen zijn. We leggen aan bij ‘temple-eiland’ waar we de Boeddha tempel bezoeken. We bezoeken kaneel eiland, waar we kaneelthee drinken en een vermakelijk gesprek hebben met de enige bewoner van dit eiland. En we varen om het vogel eiland, waar de visarend zijn territorium heeft. De wit bruine vogels met een spanwijdte van zo’n anderhalve meter laten zich op afstand bewonderen. De camera klikt frequent vooral bij de zonsondergang die prachtig past bij dit decor van eindeloos lijkend water omzoomd door palmbomen. Na afloop betalen we de visser, een bescheiden vriendelijke man, die ons nog twee verse vissen meegeeft die we diezelfde avond heerlijk oppeuzelen. Later gaan we nog een keer de visser bezoeken voor een boottocht.
Een andere boottocht hebben we in Donadoowa, waar we bij het strand Simmuth ontmoeten een vriendelijke goed Engels sprekende Singalees. Op afspraak brengt hij ons in contact met een visser, met wie we mee mogen. Het is rond 16.00 uur als we uitvaren. Met een man of acht en wij aan boord moeten we de zeer beperkte ruimte delen. Het is een katamaran waarvan de ene ongeveer acht meter lange en 50 cm brede drijver ons allen moet dragen. De andere drijver fungeert alleen voor de balans en is met boomstammen vastgemaakt aan ‘onze’ drijver. De 30 pk sterke Yamaha buitenboordmotor stuwt ons met nog een redelijke snelheid over de Indische oceaan steeds verder van de kust. Een paar man staan en zitten op de opbouw, die vanaf een paar meter hoger dan de drijver uitzicht geeft over het water. Iedereen tuurt aandachtig systematisch over de zee zoekend naar aanwijzingen voor de aanwezigheid van vis. Af en toe wordt gewezen en geroepen waarop alle koppen in die richting draaien. Dan is er actie. De motorboot schiet op volle toeren door het water en op de van vis verdachte plek is het teamwork. Eén man staat in de drijver naar de keurig geordende netten die gereed liggen om te water te worden gelaten. Met zijn ene hand pakt hij de netten en brengt deze naar zijn andere van een extra mouw voorziene arm. Aan de andere kant van de stapel netten staan twee man die de netten op de juiste manier in het water laten zakken. Intussen stuurt de schipper de boot met grote snelheid in een grote cirkel, waardoor de vissen worden ingesloten. Er is ook een net aan de onderzijde waardoor er als het ware een heel groot schepnet ontstaat. Als de cirkel gesloten is, springt één van de vissers in het water naast de boot en spartelt driftig met armen en benen in het water om vissen bij de boot weg te houden. Bij de boot wordt namelijk het net aan de onderzijde niet gesloten, zodat dit een kwetsbare plek is. De netten worden ingehaald in omgekeerde volgorde als dat ze zijn uitgezet. De cirkel sluit zich steeds verder en nieuwsgierig kijkt men uit naar het laatste stukje net dat wordt opgehaald. “Hoe groot is de buit?” Het water begint zich meer te bewegen en als het net bijna binnen is tekenen zich de zilveren wild spartelende vissen mooi af tegen de donkere oceaan. De ongeveer 20 kilo vis met een gemiddelde lengte van 50 cm belandt op de bodem van de drijver. Het is een kleine vangst van met name botervis. Opnieuw worden de netten uitgegooid maar nu om het weer systematisch klaar de leggen voor de volgende actie. De delen van de netten die stuk zijn worden gerepareerd. Voordat we verder kunnen varen is het drie kwartier later.
Marianne krijgt niet veel mee van alle acties, want na een half uurtje varen wordt ze stiller en stiller en weer een half uur verder hangt haar hoofd buiten boord om de eerste voeding voor de vissen te produceren. Ze wordt geadviseerd voor in de boot maar te gaan slapen. Ze wurmt zich in een voor haar lichaam te smalle ruimte op haar rug en sluit haar ogen. Een grafkist geeft meer ruimte, maar creeert wel deze vergelijking.
De deining is niet te stoppen waardoor Marianne haar sympathie voor de vissen nog twee of drie keer herhaalt. Ze is hondsberoerd, zit vastgeklemd in de drijver met haar handdoek tussen haar hoofd en een stang en moet zich letterlijk overgeven aan de grillen van de natuur. Inmiddels is de schemer ingevallen en zijn de nodige opnamen van Marianne, de vissers, de buit en de zonsondergang weer gemaakt. Het ritueel van over de golven turen, wijzen, roepen, bijsturen e.d. komt nog een paar keer voor, maar tot echte actie komt men niet meer. De kust kunnen we niet meer zien zo ver zijn we nu op zee. Maar we zijn niet alleen; regelmatig passeren we andere vissersbootjes en zelfs op enige afstand een giga containerschip.
Het is inmiddels donker en de lichtjes van de kust worden steeds groter. Marianne zit onbewogen in dezelfde houding, maar moet even plaats maken om de boot in goede positie te krijgen voor het strand. Even later hebben voelen we het verkoelende zeewater aan onze voeten en hebben er weer een verhaal bij. We zijn gratis meegevaren maar geven de mannen wat geld, misschien voor sigaretten die heel duur zijn hier of een fles Arac.
We rijden op een dag naar de ‘blow hole’ bij het plaatsje Wikasgala, bijna 2 uur rijden op de scooter. Het is een mooie rit via de strandweg; de zeewind is stevig maar het uitzicht over zee is mooi. We lunchen in Matare waarbij we weer nieuwe ontdekkingen doen en rijden opgewekt verder. In Gandara worden we stilgezet door twee streng kijkende politieagenten en vragen om het rijbewijs. Ja en dat ligt thuis. Eerst willen ze ons 2500 rs laten betalen maar wij dringen erop aan het rijbewijs te laten zien op het politiebureau. Ons besef dat je hier een dergelijke actie onderhands met 500 rs kunt afrekenen dringt niet tot ons door. Dat zou ons een ritje van bijna 2 uur en terug dus 3.5 uur schelen. Op de opmerking van Marianne dat de betreffende agent wel wat vriendelijker kan kijken, draait hij bij en terwijl hij wat notities maakt merkt hij op dat hij graag whisky drinkt. Dat hebben we niet bij ons, maar we bieden hem een paar bananen aan die we bij ons hebben. Inmiddels komen er nog twee agenten bij en er zijn al een man of zes die mee staan te kijken. De bananen komen goed over en iedereen moet lachen. Het ijs is gebroken; we hoeven niets te betalen als we het rijbewijs maar komen tonen.
We vervolgen onze weg naar de blow hole. Men heet ons met een aantal mensen gelijktijdig welkom en iedereen biedt ons parkeermogelijkheden aan voor de scooter. Het is weer een plek waar het toerisme het gedrag heeft veranderd. Geld speelt een enorme rol hier; vooral op plaatsen waar het toerisme is geland. We spreken een man die beweert niet gelukkig te zijn vanwege onvoldoende geld. Hij zegt doodsimpel dat hij daarom alleen al met een Europese vrouw wil trouwen. Liefde blijkt niet zo belangrijk te zijn. We schrikken dat het zo is doorgeschoten. We vragen hem of hij voor de tsunami gelukkig was, hetgeen hij bevestigt. Geld speelde niet zo’n rol als nu. Volgens ons heeft de miljardenhulp aan de tsunami landen mensen veranderd en ruikt men geld als er een toerist is te bekennen. Men meent dat elke blanke bulkt van het geld.
De blow hole is een nauwe kloof in de rotsen waar de golven van zee tegen aan beuken. In de kloof is een hele smalle opening naar de oppervlakte ontstaan en door de kracht van het samengeperste water spuit het uit het gat tot zo’n 5 meter omhoog. Zo hoort het met een normaal scenario te gaan. Alleen nu zijn wij er, is de zee redelijk kalm en is er geen spuitend water te bekennen. Wel mooie uitzichten die het leed nog wat verzachten. Dat was dus een ritje van 2 uur en we moeten de volgende dag nog een keer zo’n stuk rijden alleen om het rijbewijs bij de politie te laten zien.
De volgende dag rijden we het terrein van het politiebureau van Gangala op, we melden ons, worden naar één van de agenten van gisteren gebracht die ons uiterst vriendelijk ontvangt. We moeten gaan zitten, even tijd voor de formaliteit en daarna worden we uitgenodigd wat te drinken, we mogen meelunchen, men wil ons het light house laten zien en er wordt duidelijk melding gemaakt dat Rein ier een Nederlandse collega is. Jawel, nog steeds lid van de IPA, International Police Association en het kaartje van het lidmaatschap heeft al vaker ogenschijnlijk dichte deuren wagenwijd geopend. Zo ook nu. We lopen mee naar buiten, waar de andere eerst zo strenge agent met zijn arm gespreid ons tegemoet komt onder het luid roepen van : “Hello Maria!” Waarna ook hij enthousiast alle handen schut die we hebben. Ook hij roept ‘Come, lunch!’ We krijgen wat te drinken en maken kennis met een paar vrouwelijke agenten op wie de mannelijke kennelijk bijzonder trots zijn gezien hun uitspraken dat het hele mooie vrouwen zijn. De tafel wordt gedekt, we worden op een paar stoelen geplant en we mogen meeëten. Tactisch weten we dit af te houden en na nogmaals handen schudden verlaten we de vrolijke en lachende club agenten. Toch wel aardige lui.
We willen nog wel meer schrijven over de situatie in Sri Lanka, de inbraak, maar die is al een beetje beschreven, het bezoek aan de thee en rubber plantages, en nog een paar dingen, maar dat werken we later wel uit als we thuis zijn.
Het gaat prima met ons, zijn gezond, Marianne was weer in orde toen ze grond onder de voeten voelde, een echte landrot. We kijken terug op een mooi bezoek aan Sri Lanka. De volgende keer gaan we wat meer zien van het land, nu was het vooral het huis dat aandacht kreeg.
Tot in India.