Calcutta 1, dag 33

Vrijdag, 19-12-08 landen we om 12.30 uur op het vliegveld. Deze keer geen hulp of voorbereiding door een travel agent, dus moeten we alles zelf regelen. We komen in gesprek met een man die in de stad woont en hij adviseert ons wat we het beste kunnen doen. We nemen een pre-paid taxi en vragen naar een éénvoudig maar schoon hotel. De taxichauffeur moet even wennen aan onze perceptie van deze kenmerken en schiet iets door wanneer hij ons naar een veel te duur hotel brengt. Maar hij leert snel en voert ons naar Hotel Majestic International in centrum van Calcutta. Een heel groot complex in een zo te oordelen arme buurt. Maar dat blijkt bijna heel de stad te zijn. Wat opvalt is de zakelijkheid, afstandelijkheid en de opdringerigheid. Men verwacht voor bijna alles een fooi en het personeel staat om elk wissewasje aan de deur om uiteraard in ruil voor een fooi wat te kunnen betekenen. met minder vriendelijkheid. Per nacht betalen we ca. 15 euro. Er is geen restaurant, maar je kunt er wel op de kamer eten; dan wordt 200 rs roomservice in rekening gebracht, een bedrag dat groter is dan welk gerecht dan ook op de menukaart.
Het is er redelijk schoon. We weten nog niet hoe lang we er blijven, want dat ligt aan de trein die we moeten reserveren.
We gaan te voet Calcutta in om de directe omgeving te verkennen. We hebben wat informatie over de stad en er is veel te zien uit de Britse koloniale tijd. Het is vanuit het idyllische Buthan een enorme overgang; druk, lawaai, stank, veel vuil op straat. De kleine straatjes in de buurt van de ‘New Market’ zijn vol met mensen en activiteiten. Het is ongeveer hetzelfde straatbeeld als we in Delhi en Varanasi hebben gezien, alleen meer geconcentreerd. We vinden een internetcafé, met daarnaast Barista LaVazza, een tent met heerlijke koffie, een beetje het idee van Starbuck’s uit de VS. We kopen een plattegrond, want verdwalen kost weinig inspanning. We eten kip Tandoori met jawel patat in een wat steriel restaurant.
Bij hotel teruggekomen raken we in gesprek met de taxichauffeur Aszol. We vragen hem of hij een bureau weet waar we de trein naar Chennai kunnen boeken. Hij brengt ons bij zijn ‘vriend’ die achter zijn computer zit in een ruimte iets groter dan een kast. We kunnen er met ons tweeën nog net bij. Hij regelt de reis en we betalen hem. We gaan terug naar hotel en we zijn nog maar net op de kamer of een medewerker van het hotel staat aan onze deur. Hij vertelt dat de ‘vriend’ een ‘sheeterman’ is. We gaan terug en zonder uitleg en veel woorden geeft hij ons het geld terug. We begrijpen er niets van. Terug in het hotel wordt de travel agent van het hotel aan ons voorgesteld; hij is wel betrouwbaar. Hij regelt zoals hij zegt dezelfde reis tegen dezelfde voorwaarden. We wisselen de nodige gegevens uit, geven hem op zijn verzoek een voorschotje en hij maakt alles de volgende dag rond. Dat blijkt te kloppen, we krijgen de ticket, checken nog even bij iemand anders wat er allemaal op staat, omdat het deels in het Hindi is geschreven. We hebben een ‘sleeperclass’ een coupé voor 6 mensen. De reis van 1660 km duur zo’n 29 uur. We vertrekken op 23-12 om 22.45 en komen volgens de ticket op 25-12 om 04.00 uur in Chennai aan. Dat betekent dat we hier 5 dagen zijn; genoeg om Calcutta aardig te ontginnen. Het verhaal met de ’vriend’ van de taxichauffeur blijven we nog steeds vreemd vinden, maar we vermoeden dat het hotel druk op de man heeft uitgeoefend omdat zij het ’recht’ menen te hebben op de verkoop van de treinreis. Wij zijn immers hun gasten… .

Volgende dag (dag 34), zaterdag 20-12. We melden maar steeds de datum, dan blijven we letterlijk een beetje bij de tijd. Eerst lopen we rechtstreeks naar ons koffieadresje, Barista LavAzza gelopen (10 min). Het assortiment doet je kwijlen, zo lekker ziet het er allemaal uit. Allerlei soorten koffie en thee met verleidelijke taarten. We bestellen de grootste bakken koffie die ze hebben en verwennen ons stevig met een paar beste stukken chocoladetaart. Da’s weer eens even ouderwets op z’n Twents smullen.
We gaat op pad en lopen volgens de kaart in de richting van Ford William. We kopen wat fruit onderweg van één van de vele aanbieders. Het is onvoorstelbaar druk. We lijken tegen een oneindige stroom mensen in te lopen; er staan en rijden overal waar je kijkt bussen en vrachtauto‘s volgeladen met uitbundig schreeuwende mensen; sommige vrachtauto’s zijn voorzien van spandoeken met niet te lezen teksten. We denken eerst dat het met een nationaal kampioenschap cricket heeft te maken; dat is hier veruit de meest populaire sport. Maar er blijken politieke bijeenkomsten te zijn waar heel Calcutta met haar 11 miljoen inwoners zich lijkt te verzamelen.
We zijn beslist een attractie hier. Vooral het blonde haar van Marianne doet het goed en vrouwen nemen haar volledig dan weer goedkeurend dan weer afkeurend op. Wij vinden op onze beurt veel mensen hier een attractie en laten onze camera’s zowat warm lopen.
We komen bij het grootste cricketstadion van India, werkelijk gigantisch, we twijfelen of het groter is dan ‘onze’ Arena. We komen voorbij het Hooggerechtshof, een schitterend bewaard gebleven rood-wit bouwwerk en belanden in ‘Eden Garden’, het hof van Eden zou je kunnen zeggen. We gaan door een smalle ingang tussen vele zich voordringende Indiers de tuin binnen. Het is een soort park met een tempel en een grote vijver waar je met een gehuurd bootje wat kunt ronddobberen. Als we Adam en Eva, de appelboom en de slang niet kunnen vinden, zoeken we een rustig plekje en genieten we op een bankje van het verse fruit. We willen dit moment even vastleggen en vragen een paar passerende jongens een foto van ons te maken. Het contact met ons blijft niet onopgemerkt voor andere tuinbezoekers en binnen de kortste tijd staan zo’n 20-25 mensen om ons heen. Na wat aanwijzingen lukt het een foto van ons te laten maken zonder mensen achter ons. Maar de menigte is pas tevreden als we de hele groep samen met de blonde Marianne op de plaat vastleggen. Na wat vragen te hebben beantwoord en nog wat geduld te hebben betracht met de blijvende aanwezigheid van al die mensen, vriendelijk maar effectief onze behoefte aan privacy geuit.
We verlaten tevreden Eden Garden en komen aan de oever van de heilige Ganges. Daar zien we allerlei niet te beschrijven taferelen hoe mensen hier leven. Onvoorstelbaar veel vuil langs de straten, mensen die op de grond liggen te slapen onder een bijna vergaan dekentje, mensen die een potje koken en half aangeklede kinderen voeden. En de wel of niet gehandicapte bedelaars horen, zoals we inmiddels gewend zijn ook bij dit decor.
We komen bij Ford William en denken dat dit een te bezichtigen fort is, maar dat gaan niet door omdat het leger daar huist. We mogen er niet in.
We zijn inmiddels moe van het sjouwen; de passerende taxi‘s zijn vol en tuk-tuk zie je hier nauwelijks. Na een tijdje bemachtigen we toch een taxi die ons weer naar de New Market brengt. Opnieuw een kop koffie bij Barista en daarna naar Parkstreet, de straat waar volgens ingewonnen info veel restaurants zijn geconcentreerd. Het is duidelijk het goeie, rijkere deel van Calcutta. Het is een mooie brede schone straat met moderne en dure winkels, veel bankgebouwen en … veel restaurants. Dus voldoende keuze. Ook de zijstraten voldoen aan deze omschrijving. We eten heerlijk in een goed restaurant en nemen een paar lekkere glazen al te lang gemiste wijn. Wijn is hier erg duur en soms niet eens verkrijgbaar.
We lopen terug naar het hotel, weer een behoorlijke wandeling. Bij het oversteken van een kruising laten we de mooie schone buurt achter ons. We verbazen ons over het ongekende plotselinge contrast van de straten aan de overzijde van die kruising. Aanzienlijk minder verlichting, vieze oude gebouwen en een vuilverzameling die we eerder nog niet hadden gezien. In de komende dagen komen we die plekken vaker tegen. We zien mensen in het vuil graaien en samen met honden, de vele ratten en een paar koeien vindt elk kennelijk wat men zoekt; voor ieder wat wils. Onvoorstelbaar, niet voor niets wordt Calcutta het riool van Azie genoemd.

Zondag (dag 35), 21-12 verhuizen we naar guesthouse, KB Plaza, een paar straten in de richting van New Market. We vonden het hotel toch niet zo prettig en bij info in het guesthouse ontmoetten we veel vriendelijkheid en humor.
De kamer is helder en schoon en 300 rs per nacht goedkoper, dus nog geen 10 euro.
We bezoeken weer ons koffie adresje en werken ruim twee uur, onder het genot van cappucino, American koffie en milkshake, de foto’s en verhaaltje op lap-top uit. Een prima aanschaf, ons mini-laptopje, handzaam klein, heel gebruikersvriendelijk en we kunnen alle het materiaal opslaan, back-uppen en de web-log voorbereiden.
Het Indian Museum, dat we aansluitend bezoeken is het oudste museum van India. We zien in zo’n 3 uur heel veel beeldhouwwerk uit de periode voor Christus, een stuk historie over de verschillende gebieden van India, fossielen, opgezette dieren en onderdelen ervan en schilderkunst. Dat laatste is tentoongesteld in een relatief kleine ruimte. Bij het zien van de veelal 18e en 19e eeuwse Indiase schilderkunst beseffen we ons de destijds ver voorlopende Nederlandse meesters. We zien vooral veel waterverf schilderijen en een enkele houtskoolschets. Olieverfschilderijen zijn daar niet aanwezig. Bovendien zijn de voorstellingen van een kwaliteit, die de indruk wekken dat het stukken zijn van beginnende kunstenaars en soms een scholierenniveau hebben. Het grootste schilderij is misschien 60-40 cm. We verlaten met nog meer bewondering en trots voor onze meesters het museum en de inmiddels weer knorrende maag brengt ons in een leeg restaurant met uiterst vriendelijk personeel. Het is te laat voor de lunch maar te vroeg voor het diner; niettemin smaakt het luné ons weer voortreffelijk.
We gaan na het eten nog op zoek naar een aanbieder om goedkoop naar huis te kunnen bellen, maar vinden die niet.
Om 6 uur nm gaan we naar de bios. “The day the earth stood still” zou zijn gesynchroniseerd in het Hindi, maar gelukkig is dat kennelijk niet gelukt en kunnen we alles prima volgen. Goeie film met wat fiction. Een paar keer valt de film stil en in een reflex beginnen mensen te joelen; grappig zo‘n directe reactie. In Nederland zou men eerst even wachten, maar ja, hier is uitval van elektriciteit geen bijzonderheid. Terug in het hotel werken we wat vermoeid toch maar de foto’s en verhalen bij.