Dag 14: 6 daagse trekking

Zondag was de 1e trekkingsdag. 7.00 uur ontbijt en daarna onze uitrusting halen; twee dikke jacks, een zaklantaarn en twee mummie-slaapzakken. Met het lokale vervoer naar de startplaats Nayapul op 1000 meter hoog.
Route in het kort.
Dag 1: naar Thikkedhunya op 1450 meter, ca. 10 km in 5 uur incl lunch en break.
Dag 2: naar Ghorepani op 2850 meter, ca. 15 km, 8 uur onderweg.
Dag 3: naar Tadapani op 2640 meter, ca. 13 km, 6 uur onderweg.
Dag 4: naar Syuli Bazzar op 1120 meter, ca. 14 km, 5 uur bezig
Dag 5:naar Sarankot op 1560, eerst 3 uur lopen, 1 uur met de bus en daarna weer 3 uur lopen; ca 15 km gelopen.
Dag 6: afdaling naar Pokhara op 1000 meter, 3 uur onderweg.

De tocht was knap zwaar, vooral de eerste 3 dagen. Het grootste deel van de tocht bestond uit klimmen en dalen via trappen die van rotsblokken en -platen waren gemaakt. Het onregelmatige hoogteverschil tussen de ‘treden’, de oneindig lijkende trappen, losse stenen of los zand op stenen waardoor slipgevaar en de hierop niet ingestelde beenspieren veroorzaakten een laag tempo en aan het einde van de dag vermoeide benen. Afdalen ging ons overigens wat beter af dan klimmen. Bij elkaar hebben we naar schatting meer dan 13000 treden geraakt. De 2e dag was het zwaarst. Men vertelde ons dat we zo’n 3300 treden hadden gelopen. Maar we hebben het gehaald.
(Hey Zondag, da`s wat anders dan twee dagen de Veluwe.) En tennismaten, bedankt voor de kansen die vervelend, naar en vooral fijntjes waren.
Maar het was zeker de moeite waard. De omgeving, de rust, de uitzichten waren geweldig.
Je moet het meemaken, want beschrijven kunnen we het nauwelijks; doen we dus ook maar niet. Maar je leert wel heel veel respect te krijgen voor moedertje aarde, want wat voelden we ons soms klein.
Bij de start van de trekking liep een hond met ons mee en die heeft ons de hele dag begeleid. Dol en Chyntu kenden de hond niet en verbaasden zich er nogal over. Het leek wel of de hond, die we ;Sucria’ hadden genoemd; dit betekent in India ‘dank je wel’, ons wilde beschermen. Bij elk dorpje dat we naderden, viel het ons op dat hij voorop ging lopen. In elk dorp liggen wel een paar honden rustig te waken en Sucria kreeg het met diverse collega’s van hem verbaal aan de stok. De volgende dag was hij nergens meer te zien.
Onderweg trouwens als tegemoetkomend verkeer vele viervoeters gezien, schapen, ezels, koeien, alle kunnen daar uitstekend traplopen.
We overnachtten in lodges, bijzonder eenvoudige ‘kamers’. Een voor- en een achtermuur met elk één raam, een meestal klemmende deur, tussenwanden van hardboardplaten of net iets meer dan dat en twee eenpersoons bedden of één tweepersoonsbed.
Elke dag vroeg uit de veren, ontbijt was rond 7 uur, met uitzondering dat we de zonsopkomst wilden zien, maar het was te bewolkt om het gewenste effect te kunnen aanschouwen. Het restaurant van de lodge of wat daarvoor moest doorgaan, werd op sommige plaatsen ook gebruikt om de douche een plek te geven of de eigenaar sliep er en werd wakker van de eerste klanten die kwamen ontbijten.
Het eten gaf weinig variatie. Alle menukaarten leken kopieen van elkaar, zelfs de bijna versleten toestand van de kaarten verried een collectief overjarige gebruiksduur. Alleen de prijzen verschilden. Rijst of pasta kon worden afgewisseld met pasta of rijst. En ei was meestal onderdeel van het ontbijt. Kwaliteit was op zich goed, maar je bent het vrij snel zat; stelletje verwende lui zijn we toch!
Overdag was het een prima temperatuur op één dag na. ’s Nachts was het koud maar daar merkten we niets van in ons thermo ondergoed en mummie slaapzak.
Warm water werd overal beloofd maar de keren dat we tot nu toe een lekkere warme douche hebben gehad blijft beperkt tot een keer of 4. We hebben nog foto’s van onze nieuwe badkamer; daar kijken we af en toe naar…
Met Dol en Chyntu ontstond een goede band. Dol was afkomstig uit de 4e kaste en Chyntu uit de 2e kaste. Dat was onmiskenbaar. De drager was duidelijk ondergeschikt aan de gids, die ook wel een meester was in het delegeren. Maar hij had dan ook management aan de universiteit gestudeerd. Chyntu was een schat van een man, was altijd goed gehumeurd, lachte veel, was overdreven beleefd en liep dus elke dag met een last van zo’n 22 kg. Dat was het gemiddelde gewicht voor hem en hij had al wel 30 van die tochten gemaakt en dit was een korte trek. De meeste zijn tussen de 15 en 30 dagen.
‘s Avonds moesten we onszelf wat vermaken, maar meestal liep dat uit op leuke gesprekken met andere ‘wandelaars’. Op één avond werden we verrast door de lokale Nepalese vereniging van huisvrouwen, die al zingend ons tot dansen uitdaagde. Eén van de pak weg 10 dames nam dan het initiatief te gaan dansen en vervolgens werd iedereen aanmoedigend uitgenodigd mee te dansen. Het gezang werd ondersteund door twee trommels en een tamboerijn. Gelukkig begrepen we de tekst niet, zo leek deze steeds dezelfde anders zouden we beslist gedacht hebben dat de Nepalese vertolking van ‘we hebben een potje met vet…’ ten gehore werd gebracht.
De laatste dag wilden we de zonsopkomst in Sarankot meemaken, maar het was wat bewolkt. Eerst naar het hoogste punt klauteren en van daaruit had je een onbeschrijvelijk uitzicht over de vallei, over Pokhara en over het meer.Het was helaas bewolkt en daardoor konden we maar een glimp opvangen van de kolossale toppen van de Himalaya, het gedeelte dat Annapurna wordt genoemd. De zonsopkomst bleef ondanks alles toch een fantastisch gezicht. De vroege zonnestralen probeerden krachtig door de wolken heen te dringen, wat de nodige mooie plaatjes en films opleverden. Tijdens de trekking en deels vanaf Sarankot hebben we kunnen genieten van de uitzichten op de Annapurna Zuid (7219 m, Annapurna 1 (8091 m),de Machhapuchre (6993 m), de heilige berg vanwege het feit dat geen enkele bergbeklimmer levend van deze berg is gekomen en het nu is verboden daar te klimmen, en de Annapurna 3(7555 m).
Terug in het hotel in Pokhara namen we onder het uitwisselen van wat persoonlijke gegevens, afscheid van onze sympathieke begeleiders Dol en Chyntu.