Dag 13: Raften

Lieve iedereen,
We zijn inmiddels weer veilig in Kahtmandu na 10 dagen activiteiten. Raften, trekking en het nationale Park Chiwan worden weer bijgeschreven aan dit dagboek, dus weer veel te verhalen, die we mooi in op de vrije momenten konden voorbereiden.
Iedereen weer bedankt voor de reacties en meeleven. Felicitaties van deze kant van de wereld aan Bert en Marjan en de moeder van TGhom en Betty.

Hier zijn we weer vanuit Pokhara. Alles is goed met ons; wat vermoeid, maar voldaan.
Zaterdag 29-11 vroeg op omdat we met de toeristenbus van 7.00 uur gingen vertrekken. We werden opgehaald door onze 26 jarige gids Dol en de 42 jarige drager Chyntu, met wie we tijdens de trekking zouden optrekken. Op weg naar de bus waren er al volop activiteiten in de stad. Winkels waren al open, men was bij een school aan het voetballen, we kwamen een hele sliert jeugdige hardlopers in judopak tegen die onder strakke leiding gedisciplineerd de aanwijzingen van de aanvoerder opvolgden.
Onze gids en drager gingen rechtstreeks naar Pokhara, van waaruit we de trekking zouden starten, maar wij gingen in de bus met de toeristen die zich een raft-avontuur hadden gegund. We kwamen achterin de bus te zitten, dus gezien de wegen hier en de voorspelling van Arthur hielden we onze maag vast. Nou die heeft zich prima gehouden, gedurende alle busreizen tot nu toe trouwens. Maar de beschrijving over het reizen met de bus klopte aardig. We zaten geen moment stil op onze plaatsen. Of we werden bijna gelanceerd of we maakten plotselinge ongewilde bewegingen naar rechts of links.
Na 3 uur kwamen we op de bestemming aan. De vier Chinese kandidaat rafters op wie we nog moesten wachten, maakte de bemanning compleet en konden we de boot in. Het was een afwisselende tocht over de Marsyangdi rivier met schitterende uitzichten. Jammer dat het fototoestel in de waterdichte ton zat. We kwamen tussen de rustige stukken regelmatig in wat wildere stromingen en daar waar het er stevig aan toe ging lagen de overige boten iets verderop met de nieuwsgierige bemanning om toe te kijken of men onbeschadigd uit het gevecht met het water zou komen. Men werd dan verwelkomd met een goedkeurend gejuich. Onze bootsman had na een overwinning het ritueel ingevoerd om alle peddels opeen te leggen en onder het uitbrengen van een overwinningskreet alle peddels op te richten. En zo wisten we ons 3 uur in het ijskoude water, waarmee we zeer regelmatig in aanraking kwamen, te vermaken.

Daarna op weg naar Pokhara met de lokale bus. Die zat aardig vol en om op je plek te komen moest je over allerlei soorten bagage klimmen. We zaten eerst vlak achter de buschauffeur half opgevouwen vanwege te weinig ruimte. De bussen zijn hier veel lager dan wij gewend zijn. Alles gebouwd op kleine mensjes. We zijn geen lange mensen, toch moesten we regelmatig bukken om ons hoofd niet te stoten.
We werden als bijzondere wezens bekeken, maar dat was enigszins wederzijds. Vlak voor ons zat een vrouw haar kind de borst te geven. En in het gangpad zaten verschillende mensen kort achter elkaar op rieten krukjes. We waren nog maar net onderweg of er werd gestopt om te pauzeren voor een sanitaire boodschap en te gaan eten. Het is hier kort schemer en rond 18,oo uur is het donker. Maar niet te veel op het verkeer gelet, want soms zag je die pas op het laatste moment opdoemen vanwege het ontbreken van verlichting. Vooral vrachtauto’s hadden vaak geen verlichting. Opnieuw 3 uur later waren we in Pokhara.
We kregen een taxi naar het hotel aangeboden en kennelijk hebben we wat met deze beroepsgroep, want opnieuw troffen we een chauffeur die drie keer de weg moest vragen. Hij was veel te ver gereden en wilde bij het afrekenen van de overeengekomen 150 roepies veel meer incasseren. Daar hebben we maar niet aan meegewerkt.
Dol, onze gids en Chyntu, de drager wachtten ons op. We maakten afspraken voor de volgende dag, knapten ons wat op van de vermoeiende dag en gingen na een heerlijk etentje bij, jawel, een Italiaans restaurant, slapen.
Met de foto's lopen we wat achter want dat kost erg veel tijd om ze op de weblog te krijgen. Voor de film hebben we de juiste kabel niet bij ons, dus helaas!
Veel leesplezier.