Dag 11: Kathmandu

De laatste volle dag in Varanasi besteed aan beetje uitslapen, foto’s en films maken en met de Riksha rond door de ca 2 miljoen inwoners tellende stad. Opnieuw tempels, in één werden we zo’n beetje ingewijd als hindoe. Dikke rode stip op het voorhoofd en driekleurig touwtje om de pols. Geel, rood en zwart, verwijzend naar de drie belangrijkste goden Vishnu, Shiva, Brahmna. Een enorme tempel op het universiteitsterrein, vergelijkbaar met ‘onze’ campus in Enschede. Op het gebied van studie hebben we uit de verschillende gesprekken al wel begrepen, doet India het bijzonder goed. Elke soort studierichting is hier mogelijk en de studie-inzet wordt vooral ingegeven doordat men maar twee keuzes heeft; óf men gaat studeren en inkomen is verzekerd óf men gaat tot de massa behoren die de touwtjes niet of nauwelijks aan elkaar kunnen knopen. Tot die groep gaat men ook vaak behoren als men geen geld heeft om te studeren; in India bestaat geen studiefinanciering of OV kaart. Dat maakt een groot verschil met Nederland waar men heel veel keuzes heeft en als het niet lukt of men kiest om even niet al te veel te doen, dan kan men altijd nog een uitkering krijgen. Dat levert een verschil in instelling op, hebben we al wel gemerkt. Kunnen we wat van leren!
De tempels leveren ons niet veel nieuwe indrukken op, dus die zetten we even op een laag pitje. Tijdens de wandeling langs de Ganges werden we regelmatig aangesproken door kinderen om iets te kopen. Eén ventje van pakweg 8 jaar sprak ons aan en in heel goed Engels vroeg hij of we 2 euro in roepies wilden wisselen. Die had ie van een toerist gekregen; het was een Belgische euro…. Met Europees muntgeld kun je hier niets en het kereltje zeker niet. Dus vroegen we hem hoeveel roepies het volgens hem waard was. Verrast adrem antwoordde hij: ’Hoe weet ik dat nou, het is jullie munt; als het een Indiase munt was, had ik het niet gevraagd!’ Dit bracht hem in de top drie van beloningen, dus hanteerden we een bijzonde gunstige koers. Hij bleek de koers overigens aardig te weten. Blij zwaaiend nam hij afscheid van ons.
Het valt ons trouwens op dat de kinderen die we spreken; meestal maken we een kort praatje, makkelijk en goed Engels spreken en een erge slimme indruk maken. Heel leuk die kinderen zolang ze zich niet te veel opdringen. Maar als je duidelijk bent dat het genoeg is, dan haken ze snel af.
Ons inziens zijn de mensen hier overwegend arm of net iets beter af, maar men heeft een rijk sociaal leven. Er is door het straatleven enorm veel onderling contact en we hebben niets gemerkt van ruzie, irritatie of strijd. Men maakt zeker een gelukkige indruk; eenzaamheid bestaat hier niet.
Aan het einde van de middag hebben we ons laten verwennen in de vorm van een Ayurvedische massage van één uur p.p. Weer lekker opgeladen verlieten we het te kleine vertrek voor deze activiteit; we moesten ons omdraaien (in lengterichting) omdat de dikbuikige masseur niet om de massagetafel kon lopen.

Donderdag 27-11, dag 11, om 10.00 uur vertrek met de taxi naar het vliegveld. Toen bleek hoe uitgestrekt Varanasi was. De voorlopig laatste ervaringen met het Indiase verkeer bleef ongewijzigd. Je went er wel aan, maar af en toe……!
Het vliegveld werd zwaar bewaakt en toen hoorden we van de tragedie in Bombay oftewel Mumbai. Ook de controle was bijzonder uitvoerig. Het vliegtuig naar Kathmandu had 1.5 uur vertraging en we werden in het restaurant op een eenvoudige lunch getrakteerd. We doodden de tijd verder met de enige twee tax free winkels te bezoeken en wat achter de pc om wat in het vooruit te werken. Overigens lukt het ons niet het tempo van schrijven evenredig te laten zijn aan onze belevenissen. Dus ondanks dat we aardig wat verhalen, blijft er thuis nog genoeg te vertellen.
Na 45 minuten landden we veilig in Kathmandu. Onze Indiase vriendin uit Enschede, Vidya, had ons in Enschede in contact gebracht met een kennis van haar die in Nepal woont. Hem ontmoetten we opnieuw na onze telefonische melding dat we geland waren.
Hij hielp ons op weg, belde een paar hotels en ging in onderhandeling met een taxichauffeur, die zich enthousiast meldde toen we de vertrekhal verlieten.
De man nodigde ons uit in zijn taxi te gaan plaatsnemen. Een oud kennelijk met de hand overgeschilderd blauw barrel, moest voor taxi doorgaan. In Nederland zou deze auto op de sloop thuishoren. We waren inmiddels wat gewend dus vol vertrouwen lieten we alles gebeuren. Onze omschrijving werd eer aangedaan, want eenmaal na diverse pogingen gestart reden we zwaar vibrerend weg, vanwege de defecte koppelingplaten en moesten dit bij elke keer schakelen opnieuw ervaren. De uitlaatgassen kwamen deels in de auto en samen met die van het overige verkeer deden ons regelmatig onze monden afdekken. Na ca. 3 km stopte de chauffeur plotseling en bleek dat hij geen brandstof meer had. Uit de bagageruimte haalde hij een oude jerrycan en geroutineerd vulde hij de tank bij. Schokkend reden we weer verder. Bij het derde hotel was de prijs-kwaliteit verhouding naar onze zin. Wel wat duurder dan in India maar voor ons erg voordelig.
Even een beetje bijkomen, opknappen en op onderzoek uit in het centrum van deze opnieuw zo’n 2 miljoen bewoners tellende stad. We zaten hartje down town. De invloed van het toerisme was direct duidelijk. Overal Engelstalige borden over de ‘core business van de winkeltjes, die net als in India gevestigd zijn in omgebouwde garageboxen, alleen hier ziet het er een stuk netter uit. Veel aanbiedingen over trekking, rafting, jungle safari, enz. En om de zoveel meter ‘change Money, no commission .En wat vooral anders was: de koeien, geen koe te zien. En dat was vooral de oorzaak waarom het in India ‘minder schoon’ was. Je zou kunnen zeggen dat de koeien hier zijn vervangen door toeristen, want die zijn er hier veel en veel meer. De straatjes zijn hier een paar meter breed en bij ons zou het promenade heten omdat wij het niet geschikt zouden vinden voor ander verkeer. Hier niet, zelfs geen éénrichting verkeer. Auto’s, ook bestelbusjes, kuddes fietsen en bromfietsen, riksja’s, alles doet hier mee en al toeterend weten de Nepalezen zich een weg te banen.
Etenstijd, dus zoeken en gevonden. Op de eerste etage met uitzicht op de straatjes. Heerlijk gegeten en schitterend opgediend. Na de zeer smakelijke soep, hadden we gevulde gemarineerde kippenborst; vulling: champignons, knoflook, uien, kruiden. De kip werd ook als zodanig gepresenteerd met het kopje van rijst gevormd, de vleugeltjes van wortelschijfjes en staart was een uitstekend (klemtoon op uit) botje. Leuk voor de kookclub jongens! Ook patat voor het eerst na bijna 2 weken en…. het eerste biertje. Lokaal 0.75 cc bier met een lastige naam, Grolsch was hier niet verkrijgbaar, wel Heineken. Dus Peter, jullie marketingplan even bijstellen. We zijn wel uit ons dak gegaan voor 13 eurootjes.
Volgende dag uitgerust, plannen gemaakt, winkelen, verhaal bijweken e.d.
Morgen gaan we om 06.30 uur op pad voor een 10 dagen programma. Eerst drie uur raften op weg naar Pokhara. Vandaar starten we een 6 daagse trekking in de bergen van Annapura. Daarna een tweedaagse jungle safari en op 11-12-08 zijn we terug in Kathmandu. Dus voorlopig zal het er wel niet van komen een verhaal op de weblog te plaatsen. Als we de kans krijgen merken jullie het wel.