Dag 6: Weer regeldag en Qutab Minar

Zaterdag 22-11-08
Vanmorgen op tijd op pad, want het geregel voor het reizen had een herstart. De busreis van Padna naar de Nepalese grens werd ons ernstig afgeraden. De wegen waren vanwege ernstige regenval 3 maanden geleden grotendeels weggespoeld en nog niet hersteld. Het zou erg riskant worden. Het advies ter harte genomen en als alternatief kozen we om in Varanasi een rechtstreekse vlucht op Katmandu te doen. Het reizen per trein en bus werd dus steeds onbedoeld vervangen door vliegen. En alles moest tevoren worden gereserveerd dus om vrijwel schemaloos te reizen ging helemaal de mist in. Schema: morgen per trein naar Gaya, worden we opgehaald en naar hotel gebracht. Bezoek aan Bodhgaya en 25-11 per trein naar Varanasi. 27-11 vliegen naar Nepal, Katmandu; 13-12 vliegen naar Bhutan en 19-12 vliegen naar Calcutta. Zo dan weten jullie een beetje wanneer we waar uithangen.
De luxe van onze chauffeur moesten we vanmorgen missen, maar er was wel een taxi geregeld. Vol vertrouwen stapten we in en al snel hadden we de indruk dat we een totaal andere route reden dan onze trouwe chauffeur. Maar misschien wist deze man als taxichauffeur een kortere route. Daar gingen we toch ernstig aan twijfelen toen de reis al 3 kwartier duurde. Onze twijfel werd snel bevestigd toen de man stopte en naar de weg ging vragen. Dat deed hij daarna nog twee keer. Toen we vroegen hoe een taxichauffeur in ‘zijn’ stad verdwaald kan raken bekende hij dat hij kort geleden in dit beroep was gestapt. Enig begrip konden we nog opbrengen gezien het feit dat deze grootste hoofdstad ter wereld 1500 km2 groot is. En by the way hier wonen 10 miljoen mensen. Dat verklaart veel wat we hier ervaren.
Na het transport ritueel namen we de tuk-tuk, wat hier feitelijk de car-riksha heet naar de Qutab Minar, de overwinningstoren en minaret, waaruit de gelovigen werden opgeroepen tot gebed, één van de moskeen hier, dat nu grotendeels ruine is. Een ritje van een half uur door deze stad in zo’n open 3 wieler maakt je bewust van de luchtvervuiling. Je moest af en toe werkelijk je hand voor je mond doen bij het passeren van vrachtauto’s en bussen. Het mooie bouwwerk met de indrukwekkende hoge minaret, voorzien van uitgebreid beeldhouwwerk was ver in de omtrek te zien. Zelfs op deze zaterdag was het weer erg druk met schoolkinderen, herkenbaar aan hun verschillende schooluniformen. Daarna weer naar huis, opnieuw met de car-riksha. De chauffeur vroeg ons 300 roepies, wat we een zeer redelijke prijs vonden. Voor het spel even afdingen, maar we gingen snel mee in zijn argumenten. Toen we thuis afgezet waren wisten we waarom we de prijs wel prima vonden. De man had zich volledig verkeken op de afstand ; Noida ligt aan de andere kant van de Yamuna rivier en naar dit gedeelte gaat men in de regel niet met deze geel-groene karretjes. Nu viel het ons ook op dat in de wijde omtrek geen riksha te bekennen was. De ervaring van vanmorgen werd hierdoor weer helemaal gecompenseerd.
Na het eten had onze gastheer, onze heer Visser, voor kaartjes gezorgd van een spectaculair muziekoptreden in het kader van The Art of Living, (zie google). Het was onvoorstelbaar groots met een even groot podium. Er waren, jawel, 1200 sitar-spelers en nog eens tientallen muzikanten op drum, trommels, viool en fluit. Het was uniek en men kwam met dit optreden in het Guiness Book of World Records. Het was ook bijzonder mooi om te horen. Onvoorstelbaar dat zoveel muziekinstrumenten tegelijk klinken als één. De opkomst was ook geweldig. De goeroe, Brahm Naad, wist de duizenden bezoekers zonder moeite tot yoga bewegingen en meditatie te krijgen. Je merkt wel dat spiritualiteit in dit land een gemeengoed is. Er is weinig oordeel en de mensen staan dicht bij zichzelf.
Tot de volgende keer. Morgen met de trein, dus misschien overmorgen weer nieuws vanuit hotel in Gaya.
Groetjes,