Op pad in Oud Delhi

Hallo lui, daar zijn we weer. We gaan jullie niet elke dag met een verhaal verwennen, maar nu lukt het even, zolang we bij de fam "Visser" te gast zijn.
Vandaag zijn we door Oud Delhi gewandeld. Het was een geweldige dag, feitelijk de eerste actieve toeristische dag. Het rode ford, een gigantische oppervlakte met verschillende mooie gebouwen. Gebouwd door Shah Jahan, zeg maar Johan, ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw, nadat ze 14 kinderen had gebaard.Daarna door de steegjes en straten met volop bazar en oude ambachten. Zoveel foto's en film gemaak dat de batterijen in het begin van de middag al leeg waren. Vandaag was in Oud Delhi Marianne de meest populaire vrouw; alias Meryl Streep. Ze werd regelmatig omringd door jongens en jonge mannen, die stonden te dringen om met haar op de foto te kunnen.Blanke mensen met een laag zelfbeeld komen hier met een volgetankt zelfvertrouwen weer vandaan.
Het bezoek aan de Sikhstempel verliep volledig in traditie. Eerst een oranje hoofddoekje op (we kregen even de neiging 'we are the champion' te gaan zingen), toen moesten we onze voeten wassen en water over ons hoofd gooien en toen konden we blootvoets naar binnen. Daar zaten 3 van tulband en overdadige baardgroei voorziene mannen in het zwart te zingen. Er werd respectvol gebogen, geknield en geluisterd. We hebben ons in kleermakerszit een korte tijd tussen de gelovigen begeven en alles aanschouwd. In een ander deel van de tempel kon iedereen eten krijgen (ja Adrie, je hebt wat gemist). Voor iedereen, los van huidskleur, status, sexe of wat ook. Alles gratis en voldoende voor iedereen. Een bedoeld bezoek aan de Jama Masjid tempel, lukte tot de ingang, maar toen ging men al sluiten. Vreemd want van een sluitingstijdenwet hebben ze hier nog nooit gehoord aan de winkeltjes te oordelen. Een enorme tempel zo te zien, maar we hebben in ieder geval de plaatjes ervan gezien.
We werden voortdurend aangesproken om gebruik te maken van het lokale transport, de tuk-tuk, wat ons als tukkers wel aansprak, en de Riksja. De man die ons al enige tijd gevolgd had, werd beloond om ons naar het Mahatma Ghandi park te fietsen; we waren inmiddels wel toe aan even zitten.De man, niet groter dan 1.65 en zo mager als een lat, zwoegde zich met bijna 160 kg passagiers door het krioelende verkeer en was heel blij met de 80 roepies die we uitonderhandeld hadden; je blijft Nederlander toch! Na een telefoontje werden we door de chauffeur weer opgepikt en 'thuis' gekomen, wat moe maar zeer voldaan, stond er een heerljke maaltijd op ons te wachten.
Dat weer even voor nu.
Lieve groet, Marianne en Reinier. De foto's komen nog wel.