Chennai, dag 38

1e kerstdag 25-12-08 komen we vroeg op het station in Chennai aan en vinden via wat omwegen een hotel. We knappen ons na een korte slaap wat op en gaan wandelend Chennai in. Omdat het strand nogal een eind lopen blijkt te zijn nemen we de tuk-tuk.
Het is kerst, maar dat weten maakt het enige verschil; er is niets hier dat ons aan kerst doet denken. Het voelt heel anders dan thuis. Het is erg warm, we schatten zo’n 28 graden en we lopen heerlijk luchtig in driekwart broek en T-shirt. Geen kerstbomen, geen kerstballen, geen versieringen, niks. Alleen de grote kerststal die is opgesteld naast de Sint Thomas kathedraal die we later die dag bezoeken, herinnert ons aan kerst.
Dat was in Calcutta totaal anders. Hoewel dat pas de laatste dagen voor kerst zichtbaar werd, was vlak voor kerst het hele centrum in kerststemming. De straten waren versiert en verlicht met ondermeer de nodige kerststerren, er stonden zo hier en daar kerstbomen met verlichting en verkopers van kerstartikelen liepen met de bekende wel en niet verlichte rood-witte muts op. Ook waren er kerstkaarten te koop. Er waren volop kraampjes met kerstspullen, die kennelijk de laatste dag voor kerst nog verkocht moesten worden. En op verschillende plekken bij winkels was een kerstmanpop geplaatst. Op de plek waar de ene dag nog spiderman breeduit op een bankje voor een winkel zat, was deze nu verjaagd door een dappere dikbuikige goedlachse kerstman.
Dit verschil tussen deze plaatsen wijden we toch aan de invloed van de katholieke kerk in Calcutta door moeder Teresa.
We worden op de brede boulevard die een paar kilometer parallel aan het strand loopt tegenover de universiteit van Chennai afgezet. Het universiteitsgebouw is een schitterend bouwwerk met een historische uitstraling. Op en aan het strand is het een drukte van belang. Het strand is enorm breed; het strand van IJmuiden komt wat in de buurt. Twee lange rijen van talloze kraampjes, die even zoveel verscheidenheid aan waren verkopen, vormen een pad naar de Baai van Bengalen. Het is opnieuw een kleurrijk geheel, dat je bewust maakt van een totaal andere wereld. We worstelen ons door het hete en mulle zand naar het water. We zien onderweg vier draaimolens op een rij, die onze aandacht stelen. Een soort zelfgemaakte kleine draaimolen, bestaande uit stangen met daarop speelgoedautootjes en scooters gemonteerd, die door vaders en een enkele moeder wordt rondgedraaid. De kinderen hebben veel plezier, een paar vaders wat minder.
Ook aan het water weer verschillende kraampjes met vooral eten. Toch erg jammer dat je het aangebodene beter niet kunt eten. De geur is prima en het ziet er lekker uit, maar je kunt er alleen maar naar kijken…… We vinden tussen de menigte van zon- en watergenietende Indiers een plekje en vleien ons uit op onze handdoeken. We zien geen enkele toerist. Een tijdje zitten we naar alle mensen te kijken. De mannen wagen zich veelal wel in zwembroek, maar een aantal ook niet en nemen gekleed een duik in het zoute water. De vrouwen zijn allen gekleed in lange kleurige gewaden met de gebruikelijke lange sjaals en hun duik in het water blijft beperkt tot het voorzichtig naderen van de golven tot hooguit kuithoogte. Ze maken, zoals meestal, wel veel meer geluid dan de mannen. En zodra de golven onverwachts en herhaaldelijk aanvallen op een hoger niveau verandert dit geluid in gillen en schateren wat een vrolijke doorbreking is van het geluid van rollende golven en de chaos van stemmen. Een gezellige en vrolijke kerstsfeer in zwempak aan zee in plaats van in de sneeuw bij de kerstboom.
De warmte doet Reinier zich ook ontkleden tot de zwembroek en onder de vele toekijkende ogen dompelt hij zich onder in het verkoelende nat. De temperatuur van het water is pak weg 25 graden. Heerlijk!
Marianne imiteert de locals wel met veel meer durf, maar het resultaat is er ook naar. De golven weten haar keurig op te sporen en met alle druipende kleding aan wandelt ze voor de laatste golven het strand op. Heerlijk!
We merken dat in de directe omgeving verschillende mensen foto’s maken van elkaar. Op zich niks vreemds, maar wel toevallig dat we er steeds bij op komen. Eén jongeman durft het wel aan en vraagt of hij met ons op de foto mag. Een andere man knoopt een praatje met ons aan voordat ie die vraag stelt. Gezien onze inmiddels opgebouwde voorraad van naar schatting 1700 foto’s en 5 films zijn wij niet veel anders.
We drogen snel in de warmte van de zon en lopen weer terug naar de boulevard die we een stuk volgen richting de Sint Thomas kathedraal. We wippen nog even aan bij het Swami Vivekananda centrum, een prachtig roomkleurig gebouw met koepels en bogen. De Swami is een belangrijke goeroe met veel volgelingen. We gaan er niet binnen, maar vervolgen met de tuk-tuk onze weg en laten ons bij de kathedraal afzetten.
De kerstsfeer komt ons nu enigszins tegemoet. Er is een redelijke drukte, maar voor kerstbegrippen niet echt. De witte kathedraal is een schitterend in Gotische stijl gebouwd monument en lijkt wat misplaatst te staan tussen oude kantoren, winkels en een enkel nieuw gebouw. We bezoeken de kerk, nadat we de grote kerststal aan de zijkant van de kerk hebben bewonderd. Mensen zitten, staan en lopen er vreedzaam en zwijgend. Devoot gaan we ook even zitten en overdenken in onszelf de kerstsfeer thuis met familie en vrienden, waarvan het gemis hier even wat sterker voelt.
We verlaten de kathedraal en we lopen een straat in waar we bij een kraampje fresh juice drinken en aan de praat komen met een tuk-tuk driver. Het is een vrolijke man die heel gebrekkig maar net verstaanbaar Engels spreekt, bijna vanzelfsprekend voorzien van snor en veel pret heeft in ons contact. Hij wil eerst samen met zijn vriend op de foto en na dit wonder te hebben aanschouwd wordt goedkeurend en lachend naar elkaar geknikt. Hij heeft de smaak te pakken en wil direct erna met Marianne op de foto. Dezelfde reactie maar nu met meer trots. Hij schrijft vrijwel zonder overleg zijn naam en adres op en zegt een beetje dwingend, maar dat is de manier van communicatie weten we inmiddels, dat we de foto’s naar zijn adres moeten opsturen. Hij beseft zich niet het bestaan van digitale foto’s en mist ook een emailadres door het totaal ontbreken van een computer. De pret gaat dus niet door, maar het contact levert wel wat op. Hij brengt ons tegen een gunstig tarief naar een restaurant, want de maagsappen vragen inmiddels weer om actie en hij brengt ons de volgende dag voor een schappelijk prijsje naar Mammalapuram. Marianne heeft net ervoor met Ineke, een goeie collega van haar, gebeld. Zij zit met man Hans en dochters Isis en Devi in Mammalapuram, een heel leuk dorpje 60 km ten zuiden van Chennai. We spreken af elkaar daar te ontmoeten.
De tuk-tuk, we typen regelmatig per abuis ‘tukker’, stopt bij een groot restaurant en de driver belooft dat dit is wat we zoeken. We spreken de volgende morgen om 9 uur af en lopen het restaurant binnen. Het blijkt een soort Indiase versie van Mac Donalds te zijn, maar dan zonder patat, burgers en milkshakes. Voor Indiers kennelijk een succes, want het is er erg druk, maar wij zoeken liever verder. Dat wordt een half uurtje later beloond met een restaurant met uitzicht, als je gaat staan, op een grote vijver en de prachtige met vele kleuren en vormen voorziene tempel van Chennai. We eten er simpel maar lekker voor Indiase prijzen en gaan op zoek naar een tuk-tuk om ons naar het hotel te brengen.
We geven de driver het kaartje van het hotel en hij zit ons 15 min later af bij het hotel, we rekenen af en lopen het ons bekende maar vreemd voorkomende hotel binnen. We herkennen te laat dat dit één van de hotels is, waar we die morgen op onze hotel zoektocht tevergeefs naar een kamer vroegen. Het verkeerde kaartje dus gegeven. Heel erg dom is het ook weer niet want de beide hotels, deze en de ‘echte’ hebben dezelfde naam. Opnieuw in een andere tuk-tuk en nu naar het goeie hotel. Nou weten we ook waarom ze tuk-tuk heten, want ze jagt oe ‘t geld uut’n tuk.
Reinier drinkt nog een biertje en Marianne een shandy, we spoelen onze bezwete lichamen af met de mix van koud kraanwater en het warme water uit de geleverde emmer met warm water, we werken de gegevens op de pc bij en gaan tevreden en vermoeid slapen.
De volgende dag, 2e kerstdag, staan we op tijd op, nemen we het ontbijt in het lege restaurant van het hotel en laadden onze rugzakken in de tuk-tuk van onze fotogenieke tuk-tuk driver en nemen door het drukke verkeer afscheid van Chennai. We zijn op weg naar Mammalapuram.