Dag 26: opnieuw Kathmandu

Terug in de Nepalese hoofdstad om onze laatste paar dagen hier door te brengen. Na de busreis jl dinsdag kwamen we vermoeid in ons vertrouwde hotel Encounter in de wijk Thamel aan, waar we de helft van onze spullen hadden achtergelaten om niet te veel bagage te hebben voor de trekking. Eerst onszelf wat verwend met rust en een drankje en een lekkere warme douche.
Een afspraak gemaakt met onze travel agent om onze 10-daagse te ‘evalueren’, aangezien we uitleg wilden hoe hij nu feitelijk aan het door ons betaalde bedrag was gekomen. Nadat we wat inzicht in prijzen en activiteiten hadden gekregen hadden we het sterke vermoeden dat we veel te veel hadden betaald. Na een duidelijk maar vriendelijk gesprek was hij bereid 100 euro terug te geven. Zijn alle partijen toch nog tevreden.
Het is een prima hotel, eenvoudig, schoon en voorzien van datgene wat wij nodig hebben. Als je je kamer wilt laten schoonmaken gebeurt dat niet automatisch; even de label met dit verzoek aan de deur. En het restaurant kent totaal geen flexibiliteit. Afwijken van de menukaart veroorzaakt wenkbrauwengefrons en vragende hoofden; totale onbegrip als we in plaats van twee eieren met twee sandwiches bij het ontbijt (standaard), naast de twee sandwiches één ei en bv kaas als beleg vragen. Dat kan wel maar dan betaal je de sandwich met kaas wel extra. Iedereen heeft zijn eigen taak, functionele arbeidsverdeling dus, geïntegreerde taken bestaan hier volgens ons niet. Hele dagen zat een knul achter een kleine balie vlak naast de trap om gasten van eventueel flessen mineraalwater te voorzien en de bagage van en naar de kamers te brengen. Een andere knul was jawel drie volle dagen bezig de half schuin in de grond geplaatste bakstenen, die de afscheiding vormden van het pakweg 25 m2 grote terras, schoon te krabben en te voorzien van een heldere oranje-rode kleur. Bij ons zou men dat binnen een halve dag afgewerkt hebben, als we al voor deze werkwijze zouden kiezen. We merken wel dat het aspect tijd hier totaal geen issue is. Of men er nu een dag of dagen meer over doet, lijkt niets uit te maken. Wat dat betreft leeft men hier een stuk gezonder.
De mensen zijn ook rustig, totaal niet gestresst, zelfs niet in het verkeer. Net als in India leven ze erg in het nu. Ze lijken zich niet druk te maken over de dag van morgen.
Ze hebben in dit hotel ook Wifi, wat ons heel goed uitkomt gezien het intensieve internetgebruik dat we hier hebben. Immers hier kunnen we al ons verhalen- en fotomateriaal digitaal verwerken. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en de man van de beveiliging, althans die indruk maakt ie, gezien zijn uniform, springt steevast bij ons passeren saluerend in de houding. Eén dag was hij in burger gekleed (het enige uniform dat hij heeft, kreeg zeker de wekelijkse of misschien wel tweewekelijkse wasbeurt) en warempel ook toen fanatiek met de hakken tegen elkaar en de hand strak tegen het hoofd.
Woensdag en de beide dagen daarna zijn we wandelend de stad ingetrokken en zelfs m.b.v. de plattegrond kostte het ons wat moeite om de juiste orientatie te vinden. Op zich niet erg want alles is nieuw en overal valt wel wat te zien.
Het was een enorme overgang vanuit de rust en stilte in de bergen weer gedwongen één te worden met de onrust van deze stad. Op de wegen is het een gekkenhuis, chaotisch verkeer dat zich niettemin gecontroleerd luid toeterend een weg baant, of het nu een brede of smalle weg is. Het recht van de brutaalste of beter gezegd van de minst twijfelende geldt hier. Als je maar heel besluitvaardig bent word je voorgelaten, dat geldt voor elke verkeersdeelnemer. Als voetganger, waar wij de meeste ervaring in hebben, moet je consequent maar wel behoedzaam oversteken. En dat kun je op alle plekken op elke weg zo’n beetje toepassen. Zodra je twijfelt rijden ze door. We hebben het inmiddels aardig onder de knie. (Hetty leuke ervaring voor je!)
En dan de uitlaatgassen, verschrikkelijk, veel mensen lopen met mondkapjes op; zeker de verkeerspolitie tijdens het verkeer regelen.
In de stad is nauwelijks een plek te vinden, of je moet echt buitenaf gaan, waar je die ervaring even niet hebt. Dat maakte dat we het te voet door de stad gaan bijna stresserend vonden, maar wat zijn we gewend nietwaar met ons mooie rustige Twente.
We hebben ook bijna een volle dag moeten besteden aan het verlengen van onze visa, omdat deze max 15 dagen geldig was en we 17 dagen bleven. Wel even 60 Usd neertellen aub! Ook hier weer volop bureaucratie en opnieuw een tempo, waarvan we nu wel inzien waarom Nederland zo’n hoge productiviteit kent. Maar onze productiviteit vraagt wel gezondheidsoffers.
Je gaat wel nadenken over het verschil in leven hier en in Nederland. We zijn een welvarend land, grotendeels door onze productiviteit, maar wellicht door een te groot aanbod van keuzes is men niet echt gelukkig; veel is gericht op uiterlijkheden en materie, mist men aandacht, sociaal geluk en bestaat er (veel verborgen) eenzaamheid. En al onze risico’s en onzekerheden kopen we af met een verzekering. Hier (Nepal, India en meer Aziatische landen) is een groot verschil tussen arm en rijk en leeft het grootste deel van de bevolking in armoede of net niet. Maar er is volop aandacht voor elkaar, moeders en wat minder vaders hebben alle tijd voor hun kinderen, dat zie je op straat. Er is een sterk sociaal leven en eenzaamheid kennen ze hier niet denken we. En alle risico’s is voor het individu, misschien zijn daarom mensen hier zo besluitvaardig en lijken ze erg zelfverzekerd. De mensen hier stralen ook kalmte en tevredenheid uit. Wie is dan wat zwart -wit en en wat generaliserend gesteld, beter af? Degene met materieel ’geluk’ of degene met immaterieel ’geluk’? En wie is dan rijk en wie arm? Wat filosoferend zie je hier volop de theorieën van Maslov en Darwin.
Uiteraard ook een paar belangrijke bezienswaardigheden bekeken. Jawel Adrie (nog bedankt voor de tips) de Kumari Bahal op het Durbar Square. De Kumari, het godenkind, een verschijningsvorm van de godin Durga woont het hele jaar op de 1e verdieping in dit toch wat klein boeddhistisch klooster. Op verzoek en tegen betaling van een donatie laat ze zich een ogenblik bezichtigen. Het zal je kind maar zijn, want deze meisjes, die na de eerste menstruatie worden vervangen, leven min of meer in gevangenschap. Het Durbar Square biedt een verzameling van vele tempels en het koninklijk paleis. Het ziet er allemaal wat slecht onderhouden en soms zelfs vervallen uit. Vele tempels zijn niet meer als zodanig in gebruik en men heeft op de begane grond er veelal een variatie aan winkeltjes in gevestigd. ( En Gerrie, we vonden zelfs een etalage met een poging tot het versieren met kerstartikelen) Op een enkele plek troffen we zelfs een “Bakery” aan, maar uiteraard niet te vergelijken met onze Enschedese Bakkery, uit ervaring bleek dat wel. ( Aquine en Yvonne, ik verheug me weer op onze maandelijkse lunch bij Intenzo.)
Een enorme drukte op het square en het nodige aanbod van kraaltjes, houtsnijwerken, schilderijen, mandala’s en noem maar op wat op overtuigende wijze aan de toerist gepoogd wordt te slijten.
We zijn er ook al lang achter dat als iemand een quasi belangstellend gesprek met je aangaat en dat doet men zeer slim, dit toch altijd uitmondt in het sponseren van één of ander belang. Geavanceerd collecteren zou je het kunnen noemen.
Ook hebben we de Svayambhunath stoepa bezichtigd met een schitterend uitzicht op Kathmandu. Er werden allerlei rituelen voltrokken, waaronder de wandeling langs de gebedsmolens, terwijl op de achtergrond een paar monniken een mantra zongen. De toeristvriendelijke en soms wat brutale apen zaten zowel achter elkaar als achter de verstrekte pinda’s aan.
De terugweg maar de taxi genomen voor omgerekend 1.5 euro. Ook door de allersmalste straatjes rijden de auto’s. Waarschijnlijk daarom is de Suzuki Alto zo populair. De Nepalese taxi is zo klein mogelijk, maar dat doet niets af aan het aantal passagiers; daarmee kan men met de grote Nederlandse taxi’s wedijveren.
De wandeling tussen Thamel waar wij zitten en Durban Square is erg leuk. Een aaneenschakeling van de meest uiteenlopende winkeltjes en kleurige marktjes gaan aan je voorbij. Je moet wel oppassen waar je loopt, dus ernstig manoeuvrerend tussen het drukke verkeer door, want zoals gezegd, passages kennen ze hier niet, hooguit eenrichtingsverkeer.
Morgen gaan we naar Bhutan en kijken we terug op een mooie gevarieerde ervaring. Als we het vergelijken met India hebben we toch een voorkeur voor dat land. India hebben we als veel oorspronkelijker ervaren en zijn omstandigheden volgens ons puurder. In Nepal en we hebben uiteraard maar een klein deel gezien is al veel volledig op het toerisme gericht. Voor Nepal misschien goed, hoewel we dit betwijfelen, want op straat word je aangesproken om softdrugs te kopen, maar voor de toerist minder aantrekkelijk. Nepal is een echt outdoor land dus bij uitstek geschikt voor die bijbehorende activiteiten.
En voor de afsluiting. De Nepalezen hebben de collectieve en wat onsmakelijke gewoonte (vooral mannen) nogal krachtig en luidruchtig te roggelen om vervolgens het resultaat op straat te mikken. Het gebeurt ook in restaurant of winkel en waar het resultaat dan blijft, mag je raden! Effe wennen!