Dag 9: Varanasi

Vroeg uit de veren om op tijd in Varanasi te zijn. Met de taxi, een oud Corsaatje diesel door de binnenlanden van India. Vanaf de achterbank ging ons een vrij vlak en dor landschap voorbij en werd de armoe nog eens benadrukt. Veel mensen liepen in lappen, men woonde in hutten en nog minder; een enkeling die het land bewerkte, maar velen die langs de kant van de weg stonden, zaten of lagen. De direkte omgeving werd als openbaar toilet gebruikt, gezien de vele in enige afzondering gehurkt zittende mensen en hier en daar een staand urinerende man. Ten opzichte van elkaar heeft men kennelijk geen enkele schaamte. Overigens heeft men geen enkele moeite met het vrij laten gaan van allerlei geluiden en geuren. Het is hier echt een cultuur van ‘better in de wiede wereld dan in een nauw gat!’ De wegen waren over de grootste afstand goed, maar dat kwam omdat men een nieuwe weg had aangelegd, die in Nederland autosnelweg zou heten. Dit waren wel twee gescheiden rijbanen met verhoogde grasstrook als middenberm. Daarbij zou je denken dat het verkeer over de ene zijde het tegengestelde verkeer zou zijn van de rijbaan aan de andere zijde van de middenberm. Maar nee, ook hier zijn de gebruiken weer anders. Niet opkijken van een spookrijdende tractor of andere voertuigen of iemand die langs de middenberm je tegemoet wandelt. Kan hier allemaal en niemand doet moeilijk.
Na deze ‘autoweg’ werden de wegen beduidend minder; een plotseling opdoemende verkeersdrempel zonder zichtbaar nut, gaten in het wegdek waar omheen iedereen slalomde en alles net goed gaat met de tegenligger die dezelfde manoeuvres maakt. En de hobbels die een ernstige aanslag op de vering van de auto deden en zo te voelen wel de langste tijd hadden gehad. Waarschijnlijk door overmatig gebruik hield de claxon het ineens voor gezien en onze chauffeur vond dit niet leuk, want zijn aanwezigheid kon hij niet meer aangeven. Dus maar overschakelen op lichtsignalen die met dezelfde frequentie enthousiast werden gebruikt.

Rond 12.00 uur vonden we in Varanasi hotel Haifa, dus ook andere invloeden dan hindoe en boeddha. Net eenvoudig hotel; schoon en warm water, meer wensen hadden we niet. Internetcafé vlak naast de deur; was nodig, want in het hotel was geen netwerk. Varanasi is de heiligste pelgrimsplaats voor de hindoes, vanwege de heilige Ganges. Het water wordt vereerd en je baden daarin betekent het reinigen van je karma uit vorige en huidige levens om je voor te bereiden op de dood en terug te keren in een beter leven. Als de hindoe bovendien in Varanasi sterft maakt hij grote kans de staat (sloterij….., sorry kon ’t niet laten, papagrapje Simone!) van moshka (bevrijding, redding) te bereiken. Daarom gaan vele hindoes hier naar toe om te sterven.
Spullen op de hotelkamer, even opfrissen, plattegrondje mee en op pad, beetje beweging na ruim 4 uur rijden konden we wel gebruiken. Buiten op de trap van het hotel spraken ons de eerste toeristenvangers al aan. Je legt een keer snel uit dat je wilt lopen en niks nodig hebt, maar daarna is het vrijwel alleen een kwestie van negeren en doorlopen. Die lui vervelen erg snel, maar we begrijpen het wel. Veel keus hebben ze niet. In de vele steegjes dook plots een bordje ‘pizzeria’ op. Wat variatie naast de rijst zagen we wel zitten en we belandden op een leuk terras met uitzicht op de Ganges. Prima gegeten (waarom wist jij dat niet hè Adrie?), drankje erbij en voor nog geen tientje. Nog even door de straatjes; de kleurtjes maken de geurtjes weer goed en terug naar het hotel, want om 5 uur nm hadden we de boottocht op de Ganges geboekt.
We zaten met z’n tweetjes in de roeiboot, die de vriendelijke maar niet spraakzame Indiër door het water van de Ganges trok. Het was schemer en langzaam voeren we kort aan de oever in de richting waar gezien de vele lichtjes de activiteiten waren. Niet voor niets zaten we om deze tijd in de boot, want dan zouden we getuige zijn van de vele ceremonieën. Dat klopte. Op vele kleurig verlichte plekken werden met muziek en rituelen de verschillende goden vereerd. Op het water dreven kleine bakjes met een bloem en een kaarsje. Op twee plaatsen aan de oever werden de traditionele lijkverbrandingen uitgevoerd. Vooral dit laatste was natuurlijk wat luguber, maar had ook wel wat mysterieus en gelijkertijd iets eerbaars. Het bleek dat het lijk zo wordt verbrand dat er zo’n 1.5 kg overblijft (mag een onsje meer of minder zijn hoor) en dat wordt door de oudste zoon of de weduwe/ weduwnaar in de Ganges gegooid. Bij de tweede crematieplaats hebben we even gekeken en daar waren op dat moment 5 vuurtjes. Het gaat aan de lopende band door. Je ruikt deze activiteit overigens niet. Dat komt door het in-oliën van het lichaam en de soort hout dat wordt gebruikt. Het hout moet men kopen en de prijs is, zoals ons werd verteld, afhankelijk van het gewicht van het lijk. Niet alle mensen kunnen dat betalen en dan kan het lijk dus niet volledig verbranden. Maar in de heilige Ganges zal het, dus…. En nou we het er toch over hebben, er verdwijnt wel meer in dat heilige water. Het was niet één keer dat we tijdens dit 2.5 uur durende tochtje mensen verdacht gehurkt aan de waterlijn zagen zitten. Multifunctioneel water, want ook de was gaat er doorheen en mensen wassen er zich vol overgave in. Geef mijn karma dan maar aan Fikkie!
Na het heilige tochtje nog even een heerlijke warme appeltaart met ijs gescoord bij onze inmiddels favoriete (ook al hadden we nog geen vergelijking) pizzeria. Nog wat nabeschouwingen over onze recente ervaringen, naar het hotel terug en dit verhaal geschreven. Wel wat lang geworden. Doen we dat nu allemaal voor jullie? Tuurlijk….., nee hoor, ook heel erg voor onszelf, voor ons eigen archief.
Morgen nog een dagje rondsnuffelen (heel erg figuurlijk) en donderdag naar Nepal.
Goat goan!!!